tae kwon do, færð fallegan rass

er kennt Jiu jitsu þar sem Aikido er kennt?

Hefurðu prófað japanese jujutsu in real life situation eða ever tried to use less slang? Ertu að éta upp eftir einhverjum vestrænum (enskum) greinum af netinu til þess að láta það heyrast hversu betur þú veist hvað virkar eða ekki?

Ég trúi ekki að einhver kennari í brasilísku jujutsu hafi sagt þér þetta því þeir vita einsog allir aðrir alvöru (eða skilur þú orðið authentic betur?) kennarar í bardagalistum geta sagt þér að læra dans gæti bætt þig í sjálfsvörn? Þú liðkast jú og styrkist í dansi og eykur snerpu, sem skiptir líka máli í sjálfsvörn.

Svo er ekki til neitt “japanskt” jujutsu á íslandi, þetta brasilíska og hitt sem er enskt eru bæði frekar “vestræn nútíma sjálfsvarnar útgáfa” byggt á jujutsu tækni úr gamla japan, þar sem tæknin gekk á að hreinlega á að drepa eða ráðast á og yfirbuga andstæðing líkamlega hvort sem það var á naríunum eða í fullum skrúða herklæða.

Tækni er 50% í sjálfsvörn, eða þess vegna minna þegar kemur að líkamlegri beitingu. Þótt félög auglýsi 100% sjálfsvörn byggt á 100% tækni þá er það bara til þess að fá fleira fólk til sín að æfa, því fólk hugsar alltaf fyrst og fremst þegar það fer að æfa “þarf ég að púla mikið? þarf ég að taka 100 armbeygjur? þarf ég að bera vatnsfötur á herðum upp og niður tröppur?”. En þegar lengra er komið þá fer maður að læra það sem mest skiptir máli í sjálfsvörn/bardagalist, og það er hugarfarið, hugarfarið og aftur hugarfarið.

Hugarfarið skiptir gríðarlegu máli, búir þú yfir öllum þeim styrk og allri tækni sem fyrirfinnst í heiminum þá gagnast það þér ekkert ef þú getur ekki beitt því í “real life situation”. Og hvað er það sem beitir líkamanum? Það er víst hugurinn.

Hugarfarið (þá í hernaði/sjálfsvörn) vantar kannski í dansinn og gerir dansinn bara þá dans. hugarfarið lærir maður í bardagalistum og þar á meðal æfist maður vel í því með því að framkvæma Kata. Það er orðið frægt í vestrænum heimi nú til dags að kalla Kata “dans” því þetta eru bara “Hreyfingar” fyrir þeim sem horfa á. En síðan hvenær gengu bardagalistir eingöngu útá hreyfingar? Kata er frábær leið til þess að æfa hugarfar og þar er til önnur mjög frábær leið til þess að æfa hugarfar og sú leið virðist sem betur fer enþá vera vinsæl í bardagalistum í nútímaheimi, það er glíma/sparring/lifandi æfingar eða allt sem heyrir undir að æfa ófyrirframm ákveðið.

Ef maður æfir kata án hugarfars eða tveir einstaklingar takast á við hvorn annan í æfingum en enginn hugur á bakvið, þá erum við bara að ræða um fyrirframm ákveðin einstaklings dans eða frjálsan para dans.

Í gamla daga lifðu menn fyrir hernað, tileinkuðu degi sem nótt, en auðvitað getur mannskepnan ekki púlað og púlað endalaust. Í frítíma sínum lærðu þær jafnvel skrautskrift eða á hljóðfæri, myndlist, hugleiðslu eða tesiði og svo framvegis, allt til þess að verka á hugann, svona hlutir ýttu hugafari þeirra uppá hærra stig fullkomnunar (í þessu tilfelli í hernaðarlegu samhengi) og í leiðinni gat haldið þeim vel fáguðum svo þeir myndu ekki missa sig í öllu þessu skralli sem þeir þurftu að standa frammi fyrir.

Ef þú spyrð söguþekkta einstaklinga einsog Sun Tzu sem skrifaði bókina um “listina á bakvið hernað” sem er eitt af merkustu ritum austursins eða “bók hinna fimm hringja” eftir Musashi, hæfasta sverðmann í sögu Japans (báðar bækur sem viðskiptagúrúar pæla mikið í í dag) eða mjög hæfa MMA bardagakappa í dag hvað skiptir máli í bardaga, eða hvað það var sem veitti þeim sigur, þá segir enginn: Sko, ég setti hendina hingað og læsti svona, eða ég hjó með sverðinu svona eða skipti herfylkingunni fyrst í tvo hluta og sendi í sitthvora áttina.

Það sem þeir segja er: Hugurinn, viljinn, tilgangurinn var að vinna. Þannig ef þú leggur saman tvo og tvo þá er útkoman alltaf “attitude” gagnvart áskoruninni, framferðið, eða þú veist, hugarfarið.

Maður á alltaf að vera trúr æfingum sínum ef maður vill standa með þeim, og alltaf vera tilbúinn þegar að sjálfsvörn kemur. Ég á ekki við að vera algjörlega ósigrandi þegar ninja læðist aftan að manni með slæmt í huga heldur bara gera sér grein fyrir að alvöru sálfsvörn, þá meina ég alvöru sjálfsvörn, er sú sem gerist úta götu, inní húsi, með brotnum flöskum, hnífum, hafnaboltakylfum, stétt, borðkanta, þrengsli eða á hálku (sérstaklega á Íslandi) og oftast tveir eða fleiri á móti manni. Þú ert í skóm, óupphitaður og “ekki í stuði” fyrir sprikl.

Besta sjálfsvörnin er ekki að fara að berja einhvern í hakk þegar viðkomandi er með stæla við okkur. Það hafa margir heyrt að hlaupa sé besta sjálfsvörnin, ég verð að vera ósammála, mér finnst hún næst best. Besta sjálfsvörnin er reyndar það sem stríðsmenn sögðu hér á öldum áður (sem lifðu kannski í gamaldags og úreltum aðstæðum, en mökuðu hendur sínar í eins blóði og rennur um æðar okkar í dag) og það var að besta leiðin til þess að vinna stríð væri að koma í veg fyrir það. Besta leiðin til að verja sig er akkúrat að koma í veg fyrir að maður lendir í slæmum aðstæðum eða lesa í aðstæður hvort stefnir í óefni og þá binda hnút á endann en ekki hleypa hlutunum uppí vitleysu óg fá loks að lenda í slag, sjálfsvörn kennir það ekki. En ef hlutirnir verða að vitleysu þá skal taka til fótanna, við lifum ekki á dögum stríðsmanna og þurfum frekar að hugsa um eigið öryggi og heilsu en ekki einhvern heiður eða macho stæla.

Nú ef þú átt ekki annarra kosta völ þá bara nota tækni, og alla þá tækni sem þú þarft til þess að nota til þess að verja þig sem best, en ekkert umframm það og fara að stappa á árásarmanni þegar þú ert búinn að ná honum niður.

Ekki láta hluti einsog einsog útlensk nöfn fæla okkur frá, brögðmunu alltaf heita eitthvað hvort sem það er iriminage eða ankle throw, eða hauskúpusmallari, það virkar betra að skilgreina brögðin þannig og geta æft vel í tíma en að útskýra “æ þetta þarna sem er svona”. Sýna bara ákveðni og æfa eftir því, láta ekkert stoppa okkur og halda því hugarfari.

Gangi ykkur vel.