Ég virði þó Kolbrúnu fyrir að hafa gert aðeins matarmeiri póst, ég var að senda reply á póstinn hennar Katrínu Fjeldsted Munið að hennar svar var:

“sumum finnst það líka fáránlegt að menn skuli vera skyldaðir til að
spenna bílbeltin…….
KF”

Svar mitt var eftirfarandi:

“Sumum finnst það já, og ég get í raun skilið þeirra afstöðu mjög vel. Persónulega er ég alltaf í bílbelti sjálfur, og að sama skapi klæðist ég líka fullum hlífðarfatnaði þegar ég fer í bardaga, í því felst að vera með handa og fótahlífar, hjálm, og brynju sem ver allan búkinn.

Það sem mér finnst einna annarlegast við þetta er að þið eruð ekki að leitast við að minnka höfuðmeiðsli almennt, ég sé ekki betur en að aðgerðir ykkar séu eingöngu miðaðar við að stöðva öll höfuðhögg í bardagalistum. Eins og komið hefur fram í umræðunni á www.hugi.is eru skallar mikið notaðir í handbolta, og þá sérstaklega þegar boltarnir eru gefnir af löngu færi og ná því miklum hraða og höggið því þungt. Væri því ekki rétt að banna skallabolta á Íslandi? Við vitum bæði mætavel að það færi aldrei í gegn og enginn myndi leggja það til. Því verð ég að komast að þessar tillögur ykkar hafa ekkert með það að gera að bjarga heilsu íþróttamanna almennt heldur er einungis verið að skjóta á bardagalistir.

Mér finnst þetta vera lítilsvirðing við þá alla þá bæði lifandi og látna meistara bardagalistanna sem helguðu lífi sínu að verða sem bestir í sinni list. Því stend ég við fyrri sannfæringu, mér finnst það fáranlegt að ætla sér að banna þeim sem æfa bardagalistir að sparka í haus. Ef tekið er dæmi með Birni Þorleifssyni nýkrýndum norðurlandameistara, þá er búið að banna honum að stunda íþrótt sína (sem er ólympíugrein) í sínu eigin heimalandi, sérð þú virkilega ekkert að því að banna verðandi ólympíuförum landsins (og öllum upprenanndi iðkendum íþróttarinnar sem er í mikilli sókn á landinu) að æfa íþrótt sína á landinu?

Svo er annað, þú getur ekki ætlast til að nokkur maður geti lært sjálfsvörn án þess að æfa bardaga þar sem högg í hausinn eru leyfð, af hverju? Ef þú býst bara við höggum í skrokkinn og fætur þá gleymirðu að halda höndunum uppi og venst á það að verja bara neðri part líkamans, og það er fátt hættulegra en að vera þannig ef til þess skyldi koma að viðkomandi þyrfti að verja sjálfann sig utan æfinga. Það er mikilvægur hluti af því að læra bardagaíþróttir að fara í stjórnaðan bardaga (kallað Sparring á enskunni) þar sem sett eru á sig hlífðarföt og keppt við hreyfandi andstæðing sem er að reyna að koma sér undan höggum þínum og reynir einnig að koma gagnhöggi á þig.

Það að banna höfuðhögg í þessu þýðir einfaldlega það að enginn á landinu mun búast við því að fá höfuðhögg í sig þegar í sjálfsvarnaraðstöðu er komið, og ÞÁ fyrst er farið að vera hættulegt að fá högg í sig. Í bardagaíþróttum er stoppað ef andstæðingurinn meiðist, ef ég myndi sparka í höfuðið á andstæðing á æfingu eða í keppni, og hann vankast við það þá er bardaginn stoppaður og vafamál hvort hann heldur áfram, ef sami maður fengi högg frá einstakling utan æfinga sem vildi virkilega meiða hann, þá væri það ekki búið þar. Þetta myndi halda áfram þar til viðkomandi væri kominn í götuna og jafnvel sparkað í hann liggjandi (óteljandi dæmi í Reykjavík sýna að það er ekki nóg fyrir marga að ná fórnarlambinu í götuna heldur hafa þau einhverja þörf til að lumbra á þeim liggjandi líka). Ég get alveg lofað þér því að sá sem æfir einhverjar bardagaíþróttir og lendir í þeirri aðstöðu að þurfa verja sig, þá er sá sem hefur aldrei fengið höfuðhögg í sig MUN líklegri til að vera algjörlega óviðbúinn að andstæðingur hans muni gera eitthvað slíkt (þar sem hinar geldu reglur sem hann hefur notast við á æfingum leyfa það ekki), á meðan sá sem hefur æft með höfuðhöggum hefur lært að vera viðbúinn við þannig höggum og vonandi að hann geti þá varist þeim nógu lengi til að geta hörfað og látið sig hverfa (því að takmarkið í sjálfsvörn er að sjálfsögðu bara að komast óskaddaður frá og því oftast miðað við að rétt svo að verja sig og reyna svo að hlaupa í burtu áður en annar hvor aðilinn hlýtur skaða af).

Ég vona innilega að þú lesir þetta yfir en lætur þetta ekki bara fljóta eins og hvað annað bréf. Fyrir mörgum eru bardagaíþróttir mun meira en bara einhver íþrótt, það er lífsviðhorf og jafnvel vinnan hjá mörgum. Þetta er því mikið hitamál að þetta verði ekki einhver skjóttekin ákvörðun.

Með kveðju,

Kári Gunnarsson
Drápuhlíð 11
105 Reykjavík
Æfi hjá TaeKwonDo deild Ármanns.”

Ég sendi henni Kolbrúnu svona eintak af þessu líka af þessu og bætti smá aukaklausum við hjá henni.