Meigin áhersla í karate, er að flýja og hlaupa í burtu þegar verið er að ráðast á þig eða ýta undir bardaga. Það er kennt alveg frá byrjun (ég er búinn að vera að æfa karate frá því ég var 6 ára og það var alltaf verið að segja okkur þetta).

Það er alfarið rangt hjá þér að halda því fram að karate sé einhver kellingaríþrótt (Leonheart). Þótt að einhver MMA meistari sé góður í læsingum. Þýðir það ekkert að það sé hægt að vinna alla karate meistar með því. Það er bara vitlaust að vera að metast svona með 2 ólíkar bardagalistir. Hver íþrótt hefur sína tækni og sitt viðhorf.

Þó að karate sé ekki með mikið af snertingum á mótum. Þá er það mjög öflugt!

Það eru ekki allir á götunni sem kunna einhverjar bardagalistir. Og flestir þeir sem að kunna það eru kannski ekki endilega að ýta undir bardaga.
Ef þú kannt einhverja sjálfsvarnaríþrótt og finnst gaman að ráðast á einhverja með því og finnst það töff. Þá ertu hreinlega bara ekki mikið þroskaður.
Ef að einhver væri að reyna að ráðast á mig niðrí bæ. Þá myndi ég frekar hlaupa í burtu en að reyna að gera eitthvað í því. Þó að ég sé kominn mjög langt í karate og sé góður í þeirri íþrótt.

Ég bara tel það ekki nauðsynlegt.

Sem MMA fan þá vil ég biðjast afsökunar á innleggi Liongheart á þessum þráð fyrir hönd okkar MMA/BJJ iðkenda hér á landi. Við viljum engan móðga eða reyna að halda því fram að það sem við séum að gera sé best og allt annað sé rusl. Jú við erum ekki sammála um hvernig sé best að æfa/kenna, ef við værum það ekki værum við örugglega öll í Þórshamri :) en það er ENGIN ástæða fyrir því að vera með eitthvað svona skítkast. Karate er mjög svo virðingarverð list, þó svo að hún hafi sýna vankanta, ef að þið hafið séð Kyokushin sparring þá vitið þið hvað ég á við.

Aftur á móti vil ég koma því á framfæri að þetta hostile attitude gagnvart austurlensku listunum er ekki komin fram eingöngu útaf einhverju mikilmennskubrjálæði. Svo áratugum skipti tróndi Karate/Kung-Fu o.s.frv. á toppnum í hugum almennings sem “the shit”, síðasta orðið í bardagalistum. Sá sess steig iðkendum þeirra lista dálítið til höfuðs, of hroki þeirra gagnvart öðrum greinum s.s Judo, Wrestling, Box o.s.frv var alveg jafn mikill. Grísk-Rómversk glíma var ekki einusinni álitin bardagalist heldur bara eitthvað amerískt framhaldsskólasport sem skápahommar fóru í því að það var fullt í leiklistarklúbbnum!

Þegar MMA varð til kollsteyptist þetta valdajafnvægi og snérist í rauninni 100% við. Loksins var hinum kalda spegli raunveruleikans haldið upp að andlitinu á bardagalistum og menn neyddir til að horfast í augu við vankanta síns þjálfunarforms. Sumir komu vel út, aðriri verr, en enginn stóðst prófið til fulls. Það sem gerir það að verkum að MMA menn eru dálítið bitrir er það að þeim finnst að þeir hafi enn ekki fengið þann kredit sem þeir eigi skilið…..hefðbundnu bardagalistirnar(sem nota bene voru 100% vissir um að þeirra menn myndu pakka þessu sporti saman) drógu sig einfaldlega í hlé og hættu að keppa, í stað þess að taka þátt í þróun MMA.

Enn er hægt að finna menn með sterkan bakgrunn í hefðbundnu karate í MMA. Chuck Liddell er 4. dan svartbeltingur í Kenpo og Kajukenbo, Bas Rutten er með svarta í Kyokushin, Yuki Kondo er svartbeltingur í einhverjum stíl o.s.frv.

Þessi póstur er orðinn alltof langur, en bottom line, ekki taka orð eins manns og dæma okkur MMA menn út frá því. Við viljum stuðla að samþjöppun allra bardagalist á íslandi í einn heilstæðan og effektívan stíl þar sem eini prófsteinninn er: virkar það? Og í gegnum sparring komumst við að því. Ekki fara bara eftir því hvað kennarinn segir, heldur hvað líkaminn segir þér: er það sem verið er að kenna þér að virka fyrir þig persónulega?

Sundrung, flokkadrættir og rígur er það síðasta sem að við þurfum á að halda á íslandi í dag. Við deilum öll þessum áhuga á bardagalistum, og ef að við sleppum egóinu og því að skilgreina okkur sem “ég er karatemaður” eða “ég er MMA maður” eða “ég er Judomaður” þá komumst við að því að við erum öll að rembast við að komast á sama stað…..eftir mismunandi leiðum. Og ég trúí því að við getum gengið þessa leið mun hraðar, skemmtilegar og öruggar ef að við ferðumst saman en ekki hver í sínu lagi.