Kúba var besti staður í heimi. Það var alltaf gott að fá sér í nös á ströndinni og spila strandarbolta með kúbversku strákunum. Ég hafði átt heima í Havana síðan '94 eða eftir heimsmeistarakeppnina í Bandaríkjunum. Ég féll á lyfjaprófi því það þótti ótrúlegt hvernig ég gat verið í svona góðu formi í minni fjórðu heimsmeistarakeppni. En eftir að ég fékk fréttirnar úr lyfjaprófinu þá ákvað ég bara að leggja skóna á hilluna og hætta þessu. Það var ekki fyrr en árið 2001 sem ég byrjaði að snúa mér aftur að knattspyrnunni. Ég var í fríi með fjölskyldunni í minni heimaborg, Buenos Aires í Argentínu þegar ég hitti gamlan félaga á röltinu. Þetta var enginn annar en Mauricio Macri eigandi Boca Juniors, mitt gamla lið. Hann tjáði mér það að Boca hefðu ekki unnið titil síðan 1999 og alltaf hefðu þeir biðið lægri hlut gegn erkifjendunum í River Plate. Hann tjáði mér það að þjálfari Boca hafi látist í skotárás eftir mikið fyllerí á einum skemmtistaðnum í Buenos Aires og að þeim sárvantaði eitthvern til að hlaupa í skarðið fyrir hann. Ég hugsaði um stund og ákvað að slá til, þetta var nú einu sinni mitt gamla félag og þarna var ég tekinn í guðatölu fyrir þónokkuð mörgum árum síðan.

Það hríslaðist sælutilfinning um mig allann þegar ég kom á Alberto J. Armando aftur. Hérna hafði ég spilað fyrir framan 75000 áhorfendur á hverjum einasta heimaleik Boca Juniors hér um árið. Ég spilaði fyrsta leikinn með Boca aðeins 18 ára gamall fyrir fullu húsi, ég sá þetta gerast í huganum og ég man þetta eins og þetta hafi gerst í gær. Blaðamannafundurinn var næstur og ég var spurður spjörunum úr hvað varð til þess að ég kom aftur til míns gamla félags. Ég sagðist bara hafa hitt eigandann og hann hafi sagt hvernig stæði á hjá félaginu og ég hafi bara ákveðið að reyna að hjálpa þeim í gegnum þessa erfiðleika. Fyrsta æfingin fór fram daginn eftir að ég var kominn til félagsins og þá sá ég strax að ég þyrfti lítið að huga að leikmannakaupum fyrir veturinn. Unglingastarfið hafði skilað sér enda varð ég strax mjög hrifinn af tveimur leikmönnum, Carlos Tévez 17 ára framherji og Christian Giménez 20 ára sókndjarfur miðjumaður. Fyrsti leikurinn nálgaðist og var hann á móti Gimnasia (LP) á útivelli og gerðum við jafntefli, uno-uno (1-1). Núna man ég hvernig deildin í Argentínu var, hún er svolítið sérstök. Það eru tveir hlutar, Opening Stage og Closing Stage. Opening Stage er fyrri hlutinn og þá eru spilaðir fyrstu 19 leikirnir af 38. Í Closing Stage eru spilaðir seinni 19 leikirnir þannig að eitt lið getur unnið tvo deildartitla á einni leiktíð. Boca hafði ekki unnið þannig síðan 1999 og ég fann það á mér að á þessari leiktíð yrði breyting á.

Síðasti leikur opening stage fór fram 19 desember. Leikurinn fór fram á Alberto J. Armando og spiluðum við gegn Racing Club. Leikurinn vannst og var þá einn titill kominn í bikaraskáp Boca Juniors þetta árið. Við enduðum með 48 stig í fyrri hlutanum en erkifjendurnir úr River Plate komu 8 stigum þar á eftir. Closing stage fór fram í febrúar eftir tæplega 2 mánaða frí sem var gefið leikmönnum enda erfið og löng deild, sérstaklega þegar alltaf er verið að spila í 25-30 stiga hita og miklum raka. Það var mun meiri spenna í Closing stage þar sem það voru bara tvö lið sem áttu eitthvern séns í að ná titlinum, Boca og Vélez. En á lokasprettinum voru mínir menn mun grimmari og náðu að sigra og þar með voru komnir tveir deildartitlar í hús á þessari leiktíð. Þetta var rosalegt að hugsa til baka og sjá það gerast í huganum þegar ég tók við þessum deildartitlum fyrir löngu löngu síðan. Ég var gráti næst þegar ég sá á bikarnum “1981 Boca Juniors” ég man þegar ég hóf bikarinn á loft og allt ætlaði um koll að keyra á Alberto J. Armando. En á miðri leiktíðinni þá var eins og að eitthvað hafi gerst fyrir mína menn. Stærsta tap vetursins kom á móti River Plate, 5-1. Þetta var hrikalegt, Mauricio Macri gjörsamlega froðufelldi framan í mig af bræði.

Copa Mercosur og Copa Libertadores voru keppnir sem við ætluðum okkur að vinna og það þýddi ekkert annað. Í Copa Mercosur lentum við í riðli nr. 5 með San Lorenzo frá Argentínu, Indipendiente frá Argentínu og Central frá Argentínu. Ég vann riðilinn örugglega með 16 stig, 5 sigra og 1 jafntefli. Í 8-liða úrslitum héldum við til Chile þar sem við fengum Universidad de Chile. Við töpuðum leiknum í Chile 3-1 enda var leikur minna manna mjög slakur. Næsti leikur fór 3-1 fyrir mér og svo unnum við í vító. Cerro Porteno komu frá Paraguay og maður hálf vorkenndi þeim þar sem þeir höfðu ferðast alla leið til Argentínu og skíttapa 6-1 í Argentínu. Þegar við spiluðum svo við þá í Paraguay unnum við 1-2. Semsagt áfram með samanlagt skor 8-2. Í úrslitum fengum við svo Sao Paulo frá Brasílíu og fór fyrsti leikurinn fram í Brasilíu. Við töpuðum 3-1 og útlitið ekki bjart fyrir mína menn. Seinni leikruinn vannst 3-1 og þá var ekki farið í framlengingu eða neitt það var bara nýr leikur daginn eftir sem við unnum 3-2 og unnum við þá Copa Mercosur. En nú var það bara að vinna Copa Libertadores og ég sá ekkert því til fyrirstöðu að við mundum ekki hafna titlinum í lokin. Riðill 8: Boca (ARG), River (ARG), Universitario (PER) og Universidad de Chile (CHI). Leikar enduðu þannig að Boca enduðu efstir með 16 stig og River komu þar á eftir með 7 stig. Talleres frá Argentínu komu í heimsókn í 16-liða úrslitum og biðu ósigur 2-0. Við sigruðum svo á útivelli 1-2 og samanlagt 4-1. Það var sama uppi á teningnum á móti bólívíska liðinu Blooming í 8-liða úrslitunum. Við unnum samanlagt 4-1 (2-0, 1-2). Club Ameríca, mexíkóska stórveldið voru næstu andstæðingar. Fyrri leikurinn fór fram í Mexíkó borg á einum glæsilegasta velli heims, Estadio Azteka tekur 104000 manns í sæti. Þegar við vorum komnir til Mexíkó helltust strax yfir mig minningar. Úrslitaleikur HM 1986 í Mexíkó fór fram á þessum velli. Argentína - Þýskaland. Þetta sama ár urðum við heimsmeistarar og ég gleymi því aldrei þegar ég tók við gylltu styttunni. Það blés ekki byrlega fyrir okkur því strax á 2 mínútu missum við mann af velli með rautt spjald, Sébastian Battaglio hægri bakvörðurinn. En við héldum út og endaði leikurinn 0-0 og við í góðum málum fyrir seinni leikinn. Sigurinn var í raun og veru aldrei í hættu á heimavelli og unnum við hann örugglega 5-1. Úrslitaleikurinn blasti við og voru það leikmenn San Lorenzo, félagar okkar úr deildinni. Ég vann fyrri leikinn 3-1 og tapaði þeim seinni 2-0. Það þurfti vítaspyrnukeppni til að útkljá úrslitin. Við unnum þrátt fyrir að hafa misnotað fyrstu spyrnuna og er það ekki vænlegt til árangurs. Stjórnin var í skýjunum eftir árangurinn og eftir leikinn á móti San Lorenzo var ég heiðraður af forseta Argentínu og formanni knattspyrnusambands Argentínu. Þetta var ógleymanleg stund.

Liðsuppstilling var oftast svona og er ég hrifnastur af leikkerfinu 4-3-3:

GK - Oscar Córdoba - 7,44
DL - Clemente Rodriguez - 7,20
DC - Diego Crosa - 7,38
DC - Rolando Schiavi - 7,48
DR - Nicólas Burdisso - 7,03
MC - Ezequiel González - 7,38
MC - Matías Donnet - 7,36
MC - Christian Giménez - 7,44
SC - Carlos Tévez - 8,16
SC - Walter Gaitán - 7,68
SC - Marcelo Delgado - 7,72

South American Player of the year:

1. Carlos Tévez - Boca
2. Walter Gaitán - Boca
3. Marcelo Delgado - Boca

Ég gleymdi víst að kynna mig áðan, nafn mitt er Diego Armando Maradona.

Takk fyrir mig og þetta var framlag mitt í sögukeppnina í október.

kv. Geithafur

PS: Leikur Cm 01/02 update 3.9.68