Þetta ljóð er óendanlega fallegt. Hér fjallar Hallgrímur um dauðann. Ljóðið er frekar langt en ég vona að þið nennið að lesa það, það er þess virði :)


1.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund,
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði,
líf mannlegt endar skjótt.

2.
Svo hleypur æskan unga
óvissa dauðans leið
sem aldur og ellin þunga,
allt rennur sama skeið.
Innsigli engir fengu
upp á lífsstunda bið,
en þann kost undir gengu
allir að skilja við.

3.
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er.
Grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.

4.
Lífið manns hratt fram hleypur,
hafandi enga bið,
í dauðans grimmar greipur,
gröfin tekur þar við.
Allrar veraldar vegur
víkur að sama punkt.
Fetar þann fús sem tregur,
hvort fellur létt eða þungt.

5.
Hvorki fyrir hefð né valdi
hopar dauðinn eitt strik.
Fæst síst með fögru gjaldi
frestur um augnablik.
Allt hann að einu gildir,
þótt illa líki eða vel.
Bón ei né bræði mildir
hans beiska heiftarþel.

6.
Menn vaða í villu og svima,
veit enginn neitt um það
hverninn, á hverjum tíma,
eða hvar hann kemur að.
Einn vegur öllum greiðir
inngang í heimsins rann.
Margbreyttar líst mér leiðir
liggi þó út þaðan.

7.
Afl dauðans eins nam krenkja
alla í veröld hér.
Skal ég þá þurfa að þenkja
hann þyrmi einum mér?
Adams er eðlið runnið
í mitt náttúrlegt hold.
Ég hef þar og til unnið
aftur að verða mold.

8.
Hvorki með hefð né ráni
hér þetta líf ég fann.
Sálin er, svo sem að láni.
samtengd við líkamann.
Í herrans höndum stendur
að heimta sitt af mér.
Dauðinn má segjast sendur
að sækja hvað skaparans er.

9.
Nú vel í herrans nafni,
fyrst nauðsyn ber til slík,
ég er ei þeirra jafni,
sem jörðin geymir nú lík.
Hvenær sem kallið kemur,
kaupir sig enginn frí.
Þar læt ég nótt, sem nemur.
Neitt skal ei kvíða því.

10.
Ég veit minn ljúfur lifir
lausnarinn himnum á.
Hann ræður öllu yfir.
Einn heitir Jesus sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó,
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.

11.
Með sínum dauða hann deyddi
dauðann og sigur vann,
makt hans og afli eyddi.
Ekkert mig skaða kann.
Þó leggist lík í jörðu,
lifir mín sála frí.
Hún mætir aldrei hörðu
himneskri sælu í.

12.
Jesús er mér í minni.
Mig á hans vald ég gef,
hvort ég er úti eða inni,
eins þá ég vaki og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti.
Hann er mitt rétta líf.
Honum af hjarta ég treysti.
Hann mýkir dauðans kíf.

13.
Ég lifi í Jesú nafni.
Í Jesú nafni ég dey.
Þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt.
Í Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú vilt.


Hallgrímur Pétursson (1614-1674)