Skapið er ekki upp á sitt besta þessa dagana og þegar drunginn sígur á mig kemur upp alltaf þetta ljóð eftir Davíð Stefánsson frá Fagraskógi. Þetta var síðar útsett í lag.

Til eru fræ, sem fengu þennan dóm:
Að falla í jörð, en verða aldrei blóm.

Eins eru skip, sem aldrei landi ná,
og iðgræn lönd, er sökkva í djúpin blá,
og von sem hefur vængi sína misst,
og varir, sem að aldrei geta kysst,
og elskendur, sem aldrei geta mæst
og aldrei geta sumir draumar ræst.

Til eru ljóð, sem lifna og deyja í senn,
og lítil börn, sem aldrei verða menn.