það er eithvað sem mín bíður
og með tímnaum kemur, því að hann líður
óflíanlegt, en smat svo fjæri
en lifir í ótnaum svo næri

öllu öðru svo mikklu hæri

ég á ekki að sjá það en það er þanna
lokka augunum en næ því ekki að hafna
brent inn í höfuð mér, það blasir við
þessa hugsun burt ég bið

alltaf það er brent í minnið

ég næ ekki að hrista það burt
það starir á mig fer ekki, stendut kjurt
of mikkið fyrrir mig að hafa
þetta er of mikkil fyrrir staða

Og það vill að ég munni fara

En ég kom á undan, hverning get ég farið
en nú er það ekki lengur mitt valið
og mér er hrint fram á istu nöf
nei nú verður ekki meiri töf

eftir mér bíður vot gröf