tilfining
það er eithvað sem mín bíður
og með tímnaum kemur, því að hann líður
óflíanlegt, en smat svo fjæri
en lifir í ótnaum svo næri
öllu öðru svo mikklu hæri
ég á ekki að sjá það en það er þanna
lokka augunum en næ því ekki að hafna
brent inn í höfuð mér, það blasir við
þessa hugsun burt ég bið
alltaf það er brent í minnið
ég næ ekki að hrista það burt
það starir á mig fer ekki, stendut kjurt
of mikkið fyrrir mig að hafa
þetta er of mikkil fyrrir staða
Og það vill að ég munni fara
En ég kom á undan, hverning get ég farið
en nú er það ekki lengur mitt valið
og mér er hrint fram á istu nöf
nei nú verður ekki meiri töf
eftir mér bíður vot gröf