soldið brúngað<br><br>Múmínsnáðar eiga sér líka drauma

Þetta er slæm enska og slappur texti sem lítur ekki á málið frá öllum hliðum. Þú ert bara á gelgjukasti og heldur að þú sért misskilinn og að allir séu hálfvitar í kringum þig.

En…

Ég skil þig alveg. Þessi heimur getur oft sogið drullu og fólk er mesta fífl í heimi, engin spurning um það. Málsgreinin sem ég skrifaði hér að ofan sannar það. Mér líður líka svona stundum en ég segi bara við sjálfan mig: “Heimurinn er ekki alltaf slæmur og það er þér sjálfum að kenna hvernig þér líður.” Og ég hef rétt fyrir mér, fíflið hann ég. Ég þekki sjálfan mig of vel til þess að geta logið að sjálfum mér.

Ekki ljúga að sjálfum þér. Þú hlýtur að eiga nokkra vini sem geta hughreyst þig, eða fjölskyldu eða einhvern. Það sem ég gerði var að ég fann mér einhvern til þess að lifa fyrir. Veldu þér manneskju sem þú veist að myndi brjálast út í þig ef þú skildir drepa þig og haltu þér lifandi fyrir þá manneskju. Ég kalla það “mandatory existence.” Ég ætla að semja ljóð seinna meir sem á að bera þann titil, þannig að…

“Life may be a load crap, but at least it's good shit!”