ofstuðlun myndi ég halda..

Sér hún hann og segir vá.
Svo hár hennar hann strók.

Sér, segir og svo meika fullkominn sens sem ljóðstafir en síðan kemur hún, hann, hár, hennar, hann.. svoldið mikið af háum

Sér hún hann og segir vá. - hér gætu háin verið stuðlar, en líka essin. Þetta er í öllu falli ofstuðlun.
Svo hár hennar hann strók - að hafa þrjú há þarna er ekki að gera sig. Séu háin stuðlarnir eru þau tveimur of mörg í þessari línu. Séu essin stuðlarnir þarftu að breyta einhverju þannig að hrynjandin sé rétt. Miðað við rétta hrynjandi er “svo” forskeyti og getur þar með ekki verið stuðull.
Sónar hún nú út í smá. - Þetta er allt í lagi, en væri þægilegra ef seinni stuðullinn væri framar, samanber “sónar hún nú smá í út” (sem meikar ekki sens, ég er bara að setja stuðulinn á betri stað).
Nú smókar hún á lók. - Fín samsetning á stuðlunum í seinni tveimur línunum, en þarna ertu allt í einu kominn með innrím (smók - lók). Í rauninni þyrfti þá líka að vera innrím í annarri línu ef maður ætlar að hafa þetta alveg rétt.

Ágætis byrjun, æfðu þig meira þangað til þér tekst að hafa bragarháttinn alveg réttan :)

Hér að ofan gætir nokkurs misskilnings um bragfræði. Skal hann nú leiðréttur. Í stuttu máli er svarið við spurningunni: Nei. Vísan er ekki rétt. En förum yfir vísuna, línu fyrir línu.


Sér hún hann og segir vá./b]

Þessi lína er hárrétt. Stuðlarnir eru S. H-in gætu ekki myndað stuðla í þessari línu. Engin ofstuðlun.


Svo hár hennar hann strók.

Þessa línu vantar höfuðstaf á móti stuðlunum í fyrstu línu. Höfuðstafur verður að vera á fyrsta áhersluatkvæði línunnar, en til að S-ið í „Svo“ geti verið höfuðstafur þyrfti að bera línuna mjög kjánalega fram (þ.e. hrynjandin færi í fokk). Skv. eðlilegri hrynjandi er „Svo“ forliður, eins og einhver sagði réttilega hér ofar.

Til að redda þessu mætti til dæmis hafa línuna svona: „og sér um hárið strók.“ Merkingin breytist að vísu pínulítið, en það er allt í lagi. Þess má geta að sögnin að strjúka er „strauk“ í þátíð, en ekki „strók“. Látum það þó liggja milli hluta, rímsins vegna. Þess má líka geta að fyrsta lína er í nútíð en önnur lína í þátíð - það er dálítið unpro. Setjum því fyrstu línuna í þátíð líka, það fokkar hvorki upp stuðlum né rími. Fyrsta línan verður því: „Sá hún hann og sagði vá“.


Sónar hún nú út í smá.

Hér er of langt á milli stuðla - þessi lína er því rangstuðluð. Ekki myndi nægja að færa fremri stuðulinn fram um eina kveðu, því þá stæðu báðir stuðlar í lágkveðu og það er hræðilegt. Færum fremri stuðulinn því fram um tvær kveður og þá verður línan t.d. svona: „Út nú telpan sónar smá.“

Að auki má geta að sumir telja að sm- sé gnýstuðull og geti þar með aðeins stuðlað á móti sm-, en það er umdeilt svo við skulum ekki pæla í því.


Nú smókar hún á lók.

Bravó - þessi lína er líka rétt! Henni þarf ekkert að breyta - höfuðstafurinn er í fremsta áhersluatkvæði og allt eins og það á að vera. Hér er meira að segja sm-stuðull á móti „smá“, þannig að afar flott væri ef þú gætir skipt orðinu „sónar“ í þriðju línu út fyrir eitthvað orð sem byrjar á sm-. En það er ekki nauðsynlegt.

Innrímið getur aldrei orðið villa í skilningi bragfræðinnar, þótt vissulega sé það rétt sem fram kemur að ofan, að það væri fallegra að hafa innrím bæði í 2. og 4. línu.

Svona lítur þá vísan út rétt:

Sá hún hann og sagði vá
og sér um hárið strók.
Út nú telpan sónar smá.
Nú smókar hún á lók.