týpíska fólkið hættir yfirleitt ekki eftir 2-3 heldur heldur það einmitt alltaf áfram að semja eins ljóð og senda þau inn. Og ég les þau og fæ smá ælu í hálsinn.

Eftir nokkur ár á fólkið eftir að lesa þetta og hugsa með sér(ef það er ekki loks búið að láta verða af því að drepa sig(þ.e.a.s. ef þau eru hræsnarar)): “hvað í andskotanum var ég að skrifa og gefa út!?” Hvers vegna veit ég það? Því ég lendi í þessu sjálfur, ég yllist oft mestu klígju við að lesa gömul ljóð sem ég hef samið en ég hef þó eitt framyfir þessa hina og það er það að þegar ég skoða ljóðin mín þá eru þær ekki bara hrynur af lélegum viðlíkingum og litlausum þjáningartjáningum heldur innihalda þau oftar en ekki eitthvað annað sem heillar. Þó mér þyki umfjöllunarefni ljóðanna minna oft barnaleg og lýsa hugarheimi óþroskaðs tánings þá eru þau ort á áhugaverðan hátt hvort sem hann felst í uppbyggingu, rými eða kyngimögnuðum myndlíkingum.

prófaðu að skreyta ljóðin þín… hvernig sem er. Þú gætir haft gaman af því og þá áttu eitthvað bitastæðara til að líta á í framtíðinni og það þjálfar þig eflaust sem skáld í leiðinni.



svona