Hæ ég er að taka íslensku 503 í sumarskóla :) áfram 20. öldin! Ég er kominn með rosa áhuga á ljóðum, hverjum finnst tíminn og vatnið ekki vera fucking masterpiece? jæja, ég les samt auðvitað bara mest hugaskáldin og svo kennslubækurnar - þið og steinn eruð mitt uppáhald ;) jæja hér er fyrsat ljóðið sem ég hef skrifað.
Hann Jón afi minn - lokalínur (spreytið ykkur sjálf)
afi minn sem dó,
var með gott hjarta
sem gaf sig
:( um sinn
og svo
:) ég er með genin hans!
man eftir afa hörðum
(eða mjúkum, hvort segir maður?)
[+ +]
- —– vodka, bjór, smá dropi af víni
hversu saklaust getur
gangandi fólk verið?
spurði afi stundum
það var ekki afa mínum Jóni að kenna
að einn og einn slysaðist með
(það er betra að verða fyrir bíl,
en að deyja úr leiðindum.)
þetta hugsa ég
þegar við sitjum hér tveir
utan tíma og rúms,
utan veruleikann sem umkringdi okkur,
sameinaðir,
í þessu andartaki
þar sem hann er að drepast
og ég er þokkalega kominn með sekt
á fjandans bílinn.
Ég geng út
finnum fyrir litleysinu
sem vinnur gegn-mér
sem vinnur gegn-okkur
sem vinnur gegn-okkur-öllum
(hvítt er litur losunar, spennan
er búin… nú má slappa af.)
ég gleymi mér og gleypi óvart nokkra
vorfugla sem eru að kvaka.
(Kvaka annars ekki vorfuglar eða
voru það gæsir eða hestar?)
hér vantar lokalínur
hér vanta öskur
hér vanta unglingasorgir
já og bara meira brennivín og kynlíf takk
engar athugasemdir samt takk!
eilífiðin er eins og athugasemd
gerð við augnablik
sem tætist fram og til baka
aftur og aftur
í augum hins alsjáanda
að lokum slær dauðinn taktinn
bæ afi.