Vei, vei, yfir hinni föllnu borg!
Hvar eru þín stræti,
þínir turnar,
og ljóshafið, yndi næturinnar?
Eins og kórall í djúpum sjó
varst þú undir bláum himninum,
eins og sylgja úr drifnu silfri
hvíldir þú á brjóstum jarðarinnar.

Vei, vei!
Í dimmum brunnum vaka eitursnákar,
og nóttin aumkvast yfir þínum rústum.

Jóreykur lífsins þyrlast til himna,
menn í aktygjum,
vitstola konur í gylltum kerrum.
- Gefið mér salt að eta, svo tungan skorpni í
mínum munni
og minn harmur þagni.

Á hvítum hestum hleyptum við upp á bláan
himinbogann
og lékum að gylltum knöttum;
við héngum í faxi myrkursins,
þegar það steyptist í gegnum undirdjúpin;
eins og tunglsgeislar sváfum við á bylgjum
hafsins.

Hvar eru þau fjöll, sem hrynja yfir mína sorg,
hálsar, sem skýla minni nekt með dufti?
Í svartnætti eilífðarinnar flýgur rauður dreki
og spýr eitri.
Sól eftir sól hrynja í dropatali
og fæða nýtt líf og nýja sorg.



—


Veit einhver um hvað þetta ljóð er? Ég skil ekkert og þarf að skila verkefni á morgun. Samkvæmt kennaranum mínum er einhver rosa djúp merking í þessu, þetta er semsagt í rauninni ekki um einhverja fallna borg. Ég veit að borgin táknar manneskju, en annað er ekki ljóst.

Allar ábendingar eru vel þegnar fyrir morgundaginn.