Tíminn rennur burt í tómi
sem hennar eigin hendur skópu
aumkunnarvert krafs
í þurra mold
ófrjó jörð
löngu urin
aldrei gjöful

Andlit sem áður geislaði
hulið, atað, skýlt af leir
mannlegs botnfalls
öngstræti
betur látin ókönnuð
hún fór
alla leið