Einangrun Alls..

Aleinn ég er

hugsa um endan

og hvert ég fer.

Ekkert virðist ætla að ganga

líður einsog fanga, innan í sjálfum mér.

Alltaf á ferð á milli staða,

hverjir eru vinir og hverjir ekki.

Engum hægt að treysta nema þeim nánustu.

Loka mig inni treysti á vini til að koma mér út.

Allt verður hljótt auða plássið í huga mér er fyllt af endalausri sælu.

En ég læt auðvitað blekkjast því víman er ekki raunveruleg.

í dufti sem ég sýg uppí nef, lífið ég hef, hversu lengi?

Drukkinn alla daga, verð mér útum safa.

ógeðslegur og engin virðing, fyrir neinu..

Þegar ég frelsast frá þessu mun ég bæta ykkur

upp allt það sem ég hef skemmt, fyrirgefið,

ég ræð ekki við þetta, þetta er úr mínum höndum farið..