Sendi óvart ljóð eftir aðra en mig á ljóð,,en er nú búin að uppgötva korkinn,,,þannig að ég ætla að senda hérna inn ljóð sem er alger snilld að mínu mati. Ljóðið er eftir Jakobínu Johnson.

Vögguljóð.

Ég held um smáa hendi, því gatan hér er grýtt,
þá get ég líka fundið, hvort þér er nógu hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða og rata fyrir þig.
- en raunar ert það þú, sem leiðir mig.

Æ, snertir þú við þyrni? - Hann fól hin fríða rós,
og fögur tárin myrkva þinna þitt skæra hvarmaljós.
Mér rennur það til hjarta og reyni að gleðja þig,
- en raunar ert það þú sem huggar mig.

Þú spyrð um svarta skýjið, sem skyggir fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin, er fjúka um laut og hól.
Ég leytast við að ráða þær rúnir fyrir þig,
- en raunar ert það þú, sem fræðir mig.

Nú þreytast smáar fætur, svo faðminn þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta, og stundin sú er blíð.
Þú andar hægt og rótt og þín rósemd grípur mig
- svo raunar ert það þú, sem hvílir mig.