Bærinn minn

Horfi ofan í víkina,
á húsin sem áður veitu mér skjól,
en ekki lengur,
þau eru mér ekkert.

Horfi niður götunar,
sé bílana renna hjá,
þeir sem áður voru mér allt,
eru nú ekkert.

Horfi á húsin,
sem áður lék ég mér í,
en ekki núna,
nú meiga þau hverfa.

Hofi á fólkið ganga brosandi hjá,
heilsa mér og halda svo áfram,
áður var það þjóð mín, stolt mitt,
en ekki lengur.

Horfi á fjöllin og heimþráin grípur mig,
ég var vön að sitja þar stundum saman,
renna mér niður á skíðum,
og hlaupa svo glöð heim.

Finn að ég get ekki lengur forðast bæinn,
bæinn sem áður var mér svo kær,
en ekki lengur,
og vona að framtíðin ber mig aftur heim.