57. Þorgarður fer með feng sinn í gjá þar sem hann og Þorketill fela þýfið sitt. Þorkell verður þá svo ánægður með bróðir sinn að hann kyssir hann. Þorketill kveður að hann sé ekki ánægður að vera talin meðal þjófa en þó sé það nauðsýnlegt til að halda lífi.

58. Skúli hittir vin sinn Garðar og segir honum frá því hvernig fé hans hefur farið fækkandi. Garðar grunar óvættir en Skúli segir það vera einungis vitleysu enda eru þeir kristnir menn sem vita að Guð forði þeim frá öllum óvættum.

59. Garðar og Skúli fara að leita að týnda fénu en finna þar að jörðin skelfur undan fótum þeirra.

60. Þorgarður ber Þorketil út úr hellinum á meðan jarðskjálftin ríður yfir, því þeir óttast að gjáin muni hrynja yfir þá. Þorgarður missir svo Þorketil beint á sárið sem Skúli veitti honum fyrr um sumarið þegar þeir eru komnir í skjól.

61. Á meðan Þorgarður gerir að sárum Þorketils koma Skúli og Garðar að þeim. Skúli spyr þá hvað þeir séu að gera á hans landi. Þorgarður útskýrir að þeir bræður hafi ætlað að fara en ekki getað það sökum þess að Skúli hafi vegið hestinn sinn og sært Þorketil. Skúli tekur þá upp vopn sín og skítur að Þorgarði. Þorgarður liggur þá dáinn í blóðpollinum sem rennur úr höfðinu hans. Þorketill rís þá upp í bræði en um leið og Þorketill er kominn á báðar lappir springur kjarnorkusprengja í gjánni og þremenningarnir farast ásamt 300.000 öðrum löndum sínum.

62. Ekkert marktækt gerist í þessum kafla né nokkrum sem á eftir kemur.

63.

64.

65.

66.