Vísa eitt !

Sting ég stífum belli beint,
stinnra brjóst´á milli.
Meynni verður varla meint,
þótt munninn brundi fylli


Númer 2

Þegar ungur ég var
og mitt áfengi drakk,
voru ánægju stundir míns lífs.
Hverja einustu hóru ég hengdi á minn klakk
átti hvorki til skeiðar né hnífs.

Ef að ungmey þú sérð
úti á götu á ferð,
þá kallaðu til hennar skjótt.
Ég finn köllun hjá mér
gagnvart klofinu á þér
ég ætla að kanna á þér skuðið í nótt.

(Svar hennar)
Éttu eldgamlan hund,
éttu eistu og brund,
éttu hildir úr sjálfdauðri kú.
Éttu mannanna skít,
steiktar marflær og lýs
og það litla sem undir þér rís.

Á æskunnar stund,
oft við losuðum brund,
og allur var drátturinn þinn.
Skuð þitt var ljótt,
bæði skorpið og þurrt
og með sköllóttum börmum í kring.


ooooog númer 3


Vitringar sjö með visku svo granna
vildu eitt sinn píku reyna að hanna
Fyrst kom þar slátrari, kallaður Hvati
með hárbeittum hníf hann byrjaði á gati
Annar var smiður sem líktist ei rolu
með handsnúnum bor hann gerði þar holu.
Sá þriðji var skraddari það gekk illa að finnann
með flaueli mjúku hann fóðraði að innan.
Sá fjórði var skytta og fimur með kutann
með hárum af tófu hann skreytti að utan.
Sá fimmti var fiskinn og veiddi yfir vigt
hann henti inn þorski og gaf henni lykt.
Sjötti var prestur :“nú verkið þið vígið
svo vesalings líffærið geti nú migið”.
Síðast kom sjóari klæddur í svuntu
hann saug ana og reið enni- og nefndi ana kuntu.