Þú tókst barnæsku mína,
eins og það væri sjálfsagður hlutur.
Þú drapst sál mína,
skildir mig eftir sem tóma skel.
Ég vil geta sé hendur mínar baðaðar blóði þínu,
en það gerist ekki.
Ég verð að horfa upp á þig koma í heimsókn,
faðmandi alla, láta sem þér sé annt um fjölskylduna og láta sem þú sér saklaus af gerðum þínum sem eru búnar að dæma þig í loga vítis.
það er mörgum að kennar að ég hef reynt að deyja,
en þó stærstann þátt átt þú!

það er ógeðslegt hvað ég hata frændur!