Ég græt,
tárin renna hægt
niður kinnarnar
á mér.

Ég er sár
því ég veit ekki
hvert ég stefni.
Ég vil vita
hver framtíð mín
mun verða,
ég verð.

Ég stari á hnífinn
sem hvíslar að mér
að það sé best
að binda enda
á þetta sorglega líf.

Mig langar
en ég bara
get það ekki,
það er svo margt
sem ég á eftir ógert.

En hnífnum
er sama,
sker mig
á púls.

Ég öskra,
sárkvalinn,
finn ekki fyrir
sorginni,
finn bara frið.

Blóðið rennur,
ligg í eigin blóðbaði.

Ég dofna,
Loks finn ég frið.

Loka augunum,
læt mig deyja…

Brosandi.