Þegar mirkrið er sem dýfst
og hugurinn kominn á ystubrún
rennur hulla yffir glitsteinana
og straumur hjartans milli fyngra minna
sýðbúinn vonarglæta kemur og fer
andlitið sem spegilinn sér lítur undan
grákalt eggið hefur unnið
skuginn minn mun aldrei ganga aftur
en kvölin mun heldur aldrei aftur standa
og ég er glaður að því er lokið…