Mér dettur í hug að þetta hafi verið það sem þú meinaðir:



Svartir skuggar sem teygja úr vængjum sínum
breiða faðmandi svartri hulu yfir heiminn
þú drekkur þig fullan af myrkrinu
og brátt er allt svart.

Það eina sem starir á þig er myrkrið
jafnt og þú svífur líkt og fálki um draumaheima
í kyrrðinni sleppur burt
þessa örstuttu stund

En svo rísa riddarar birtandi dags og skuggarnir hörfa
yfirbugaður af birtunni hörfar svarti svanurinn
og svífur með draumunum burt
við tekur alvara dags

Mér líður best sofandi því sofandi veit ég best af mér
í myrkrinu leynist svo miklu meira en augað sér
í myrkrinnu finnst mér ég ekki ég
í myrkrinu er ég alls ekki ég.


Ættir endilega að finna einhvern sem getur farið yfir ljóðin þín áður en þú póstar, er ágætisljóð en ég gat ekki lesið það fyrr en ég var búin að laga innsláttarvillurnar.
Samt ein athugasemd með seinasta erindið að það er eitthvað ekki alveg eins og það ætti að vera, ef ég væri þú myndi ég sleppa 2 seinustu línunum. Held að ljóðið stæði sterkara eftir.

kveðja,
diaphanous