Únglingurinn í skóginum (Halldór Kiljan Laxnes)



Mig dreymdi ég geingi útí skóg einsog í fyrra þegar ég gekk útí skóg með stöllu minni; og stóð ein í rjóðrinu við lækinn.

Og þá kemur únglíngurinn í skóginum með úngan teinúng í hendi, klæddur skikkju ofinni úr laufum.

Og hann hleypur frammá bakkann, lýtur niðrað læknum, eys upp vatni í lófa sér, þeytir á loft og seigir:



(Hann: )



Eia!

Eia perlur! Eia gimsteinar!

Eia leikur

leikur í sólskini

útí skógi!

Hvert fór skógurinn,

kysti animónur og hló,

animónur og animónur

og fór að gráta?

Táta,

kondu táta,

kondu litla nótintáta

að kyssa pótintáta

útí skógi!



(Hún: )



Svei attan.



(Hann: )



Títa,

litla grýta,

liljan hvíta,

mýrispýta,

lindargullið og eldflugan mín,

hér kem ég að sjá þig, sjá þig,

Máni frá Skáni

kominn af Spáni

til að sjá þig,

spámáni frá Skáni

skámáni frá Spáni

frá Skámánaspáni

og á þig, á þig –



(Hún: )



Aldrei skaltu fá mig!



(Hann: )



Ó ég veit alt um þig

alt hvað þú ert lítil

lítil og skrítin,

því ég er Safír

frá Sahara í Aharabíu

Saba í Abaríu

og veit alt, Abari frá Sabarí

Saraba í Arabíu

og veit altaltaltaltaltaltalt

Alt



(Hún: )



Þú veist ekki eitt, ert ekki neitt.



Hann laut yfir lindina, las það sem speglast í gárunum.



Og degi tók að halla

og dagur tók að hljóðna,

eólan dúrar,

aftanskin í lundi.



Meðan kliður dagsins

í kveldsins friði

eyddist

og niður lagsins

í eldsins iði

deyddist

rétti hann mér höndina, benti til sólar og saung:



Eia ég er skógurinn

skógurinn sjálfur:

Morgunskógurinn drifinn dögg

demantalandið;

ég er miðdegisskógurin,

málþrastarharpan;

kvakandi kvöldskógurinn

rökkurviðurinn

reifður hvítum þokum;

grænklæddur gaukmánuður

guðlausra jarðdrauma,

himneskur losti

heiðinnar moldar.

Og skepnan öll drekkur sig drukkna undir mínum laufum.



Ég er hundraðlitur haustskógarsinfónninn

og sjá, blöð mín falla,

þau falla til jarðar

og deyja

troðin stígvélum fuglarans.

Og haukarnir setjast á hvítar greinar.

Og hundar galdramannsins snuðra í föllnum laufhaddi mínum.



Þá þótti mér ég fara að gráta og þá vaknaði ég.