Ég var barn augnabliksins, með rennt fyrir augun en opin eyrun
Eyru sem að vildu tala og voru mjög mótfallin hlutverki sínu að hlusta
En einu sinni áttu þau skemmtilega stund við að hlusta
við vorum að hlusta á þig í fyrsta skiptið manstu?
nei
nei, þú manst ekki, enda vissirðu ekki af mér inn í hurðinni
Þú varst að suða um fegurð snjókorna sem að þjóta um
og lenda aldrei, bráðna í loftinu, sannkallaðir farfuglar.
Það fannst þeim hlægilegt að hlusta á.
Þau skyldu líklega ekki alvarleika málsins.