Í nótt vil ég myrða þig og hina
Því andlit ykkar eru svört og hæðin
Elta mig í sífellu
Hrópa þá að mér hákarlar, varðhundar ykkar
Og ég æli þungum hníf á flótta
Hjól örlaga minna er bremsulaust
Og brátt fer ég í sjóinn
Ólíklegt þykir að hjólið verði að bát
Ég verð þá einfaldlega að reyna að fljúga
Á meðan lygar umkringja höfuð mitt
Eins og sígarettureykur
Smýgur innum eyrun og augun
Og þið hóstið lygahóstanum
Hærra og hærra og hærra
Ég er ykkar öskubakki
Ég held nú hnífnum mér nærri
En hann breytist fljótt í blöðru
Sem ég held í hræðslu
Og svíf síðan hægt upp til skýja
Sem að mynda vaxmyndir
Af drekum fortíðar og sófum framtíðar
Reynsluleysið og letin hræðir mig
En ég slepp ekki, ekki núna
Ekki fyrr en ég kem að sólunni

Mér verður kalt á höndunum.
Furðulegt, ég sem er að sameinast sólinni
En sama hvað ég reyni að ylja mér, ekkert dugar
Síðan uppgvötva ég loks að
Miðstöðin í hjartanu er biluð

Sólin kýlir mig í burtu með öskri:
Far þú fáviti,
fljúg burt
Heldur ekki hita,
Hér er þó þurrt

Og ég flýg að tunglinu
Karlinn á tunglinu

Hver hefði haldið…
Hver hefði haldið að ein nótt gæti litað líf manns svona absúrd
Hver hefði haldið…
Neil Armstrong var ekki fyrsti maðurinn á tunglið
Það var ég.