mér finnst það bara svo flott
Ó reiðhjól best, þú rennur utan stans
Jafn rennilegt að aftan sem að framan
Þú varst stolt hins þýska verkamanns
sem þreyttum höndum skrúfaði þig saman
Ættjörð þín var ótal meinum hrjáð
af þeim sökum hlaust úr landi að fara.
Sjá hér þín örlög: utan garðs og smáð
í auðvaldslandi köldu á norðurhjara.
Í landi þessu létta mjúka hjól,
þú lentir brátt í mínum ungu höndum.
Ég fylltist gleði er fékk ég þig um jól
fegurð þín var svört með hvítum röndum.
Við ókum saman yfir hvað sem var,
enginn tálmi sá við þínu drifi.
Þýður gangur þinn af öllum bar
því skal ég aldrei gleyma meðan lifi.
Þá var ekki vont að vera til,
um veröldina liðum við í draumi.
En óvinurinn beið á bakvið þil
og brýndi klærnar ótt og títt í laumi.
Svo spratt hann fram og spottaði þig, hjól,
sparkaði í þig, jós þig nöfnum ljótum:
“möwe drusla” “drasl og skrapatól”
“dekkin riða” “sætið meiðir scrotum”.
Og áróðurinn undirlagði mig,
auðvaldslygin spillti hjarta mínu:
Eins og fantur flekkaði ég þig
og fyrirgerði öllu trausti þínu.
Ég málaði þig blátt og breytti um hnakk
og bætti síðan enn um fólskuverkið:
Ég dró úr pússi mínu lútsterkt lakk
og lakkaði yfir stolt þitt: Vörumerkið.
Þú týndir öllu, eðli þínu firrt,
úr þér streymdi lífnautnin og safinn.
Þú misstir heilsu, gerðist stíft og stirt
þín stóra sál var bæði dauð og grafin.
Þannig fer ef vilji manns er veill,
vönkuð lundin allt hið rétta svíkur.
Það er best að vera hreinn og heill,
því hug og verki traustu bjargi lýkur
Þið skelfið mig ei lengur hætishót
heimsku þý sem alla gleði stýfið.
Ég hef iðrast, ég skal gera bót
ég skal renna á möwe gegnum lífið.
Kvæði: © Þórarinn Eldjárn
Já þórarinn eldjárn samdi Möwe enginn annan