Ilja mér um líkamann aðrir menn
falla af mér lýs og ljótir lestir
ilmur vetrarins fyllir vit mín og brennir þau
og brennir þau
og ég fyrirgef aldrei
fyrirgef aldrei.


(Þegar hópar gyðinga voru leiddir til slátrunar voru þeir blekktir og þeim gert að fara í “hreina” sturtu, leiðbeiningar á veggjunum bentu öllum á að ganga vel frá fötun sínum og eigum. Svo voru allir leiddir inn í stóran sturtuklefa. Þannig hófst þeirra seinasta sturtuferð. Úr sturtuhausunum kom ekki hreint og hlýtt vatn heldur bráðdrepandi eitugas sem brenndi lungu hinna ólánsömu gyðinga. Líkunum var svo staflað í hauga þar sem verðmætum eins og gulltönnum var safnað saman áður en brennsluofninn tók við.)
(Samdi ljóðkornið í snarheitum eftir að hafa lesið annað ljóð hér á undan.