Varir hennar rauðar eins og rauða blóðið.
Húð hennar hvít eins og hvíti snjórinn.
Hár hennar svart eins og hrafninn svarti.
Hjarta hennar gott eins og gull.

Stjúpan spyr dag eftir dag, er ég
fegurst á landi hér, spegill þá svarar,
fögur þú ert en Mjallhvít fegurri er, öskrar þá
stjúpan bölvu Mjallhvít er.

Sendir stjúpan vonda skógarhöggsmann Mjallhvíti
að drepa. Mjallhvít reyndi að flýja skóarhöggsmann
þann. Loks hann henni náði gat þá ekki drepið.
Sagði hann henni að burt í skóginn dimma.

Kom að litlu koti þar var engin heima.
Mjallhvít fór að vinna, skúra, skrúbba og bóna,
fór hún þá að sofa. En vissi hún ekki að þar áttu
dvergar heima.