Fallinn skuggi í fögrum dal
fegurð dökk sem skúmi.
Getann runnin, gallað fal
get ei blekt mig í trúnni.

Hræið étið, harmur er
hrafnin flígur ei meir.
Krummi fjaðurlaus krunkar að mér,
í köldu mánudags dreymi.

Lát ei bugast, látni vin
leikur er aðeins meyrt lífið.
Þektur ert, þótt fallir frá
fjallið er þegar klifið.

Byrja upp á nýtt sem baldursbrá,
ber sokna von að heimsenda
Eigi skal sirgja fráfalls eins
því lífið er röng útvarpsbylgja.

Sef ég í senn því sofið hef nóg
sogar mig bylur í böndinn.
Læt mig ei bugast þótt lækning sé ei
lánuð af eilífðar ströndum.