á fögrum deigi sveik ég minn drottinn
fyrrir 12 skildinga skildi hann af baki dotinn
seldi orð mín en sálu hans, að ég hélt
sá fyrrir mér nafn hans opin bert
jaft og yffir höfuð hans yrði dauða dómi sleft
sama það hvöld við saman snædum, brauð og vín
þegar hann horfði yfir borðið og leit í augu mín
svikari er meðal vor, og hefur hann selt orð sín
svo þetta verður okkar síðast máltíð, svo takið af ykkar skó
ég þvæ ykkur, meðan þið snæðið holt mitt og blóð
þekkar að mér kom hann hvíslaði þú hillur ekki þína slóð
ég kisti hann á kinnina og sagði það hinsta kosinn
sá það á augum hans að hann var tárum brostinn
og hann vissi að innra með mér brann hemdar þostinn
hann snéri sér undan og kallaði mig svikkara
en mér var sama, seinna það hvöld þurfti hann að fara
gegn sínum vilja, og við horfðum bara,
næsta dag skildi hann á krosinn,
og von markra var brostinn,
þegar dómar var gefin kostinn,
slepa þektum glæpa manni eða saklausan í dauðan að senda,
þegar dómarin skildi slepa sekum en saklausan í dauðan benda,
hugsun mín sterk gerði ég rét, hverning ætlar þetta að enda,
tveir voru þar sem með honum fengu að ganga,
en aðeins er talað um 1 af þeim 3 sem feingu þan dag að hanga,
samt er um mig en mikið talað og nafn mitt oft nefnt
júdas, maðurinn sem guð vildi hefnt
sem var bannaður dauðinn, ekki einu sinni í vít fær hann sinni sálu brent,
neitur til að ganga í mirkri, neitur til að nærast á mönum,
drekandi blóð krist, úr holdi barna hans, blóðugum vítönum,
12 skildinga geimdir sem sönnun,
þess að ég er nátveran sem hefdi sind drotins,
því þegar allt kemur til alls hefði hann átt að vera fyrr til að fata smokinn,
þú skalt ekki konnu náungans girnast, og út af því var kristur sendur á krosinn.
og útt frá þessu kom orð sagan um Júdasar kosinn.




´´Júdas,,