Ef skáld yrkir undir bragarháttum en tekst illa til, þá verður ljóðið fyrir vikið ekki jafn gott. Þú ferð með rangt mál, það eru til lögmál fyrir fallegum skáldskap, þú virðist bara ekki þekkja þær, fyrst þú kemur með svona komment. Hitt er annað mál, að það eru ekki til neinar hömlur eða reglur fyrir fallega og frumlega hugsun.

Áður fyrr þótti það mikil íþrótt að geta ort ljóð og það var ekki á hvers manns færi. En í dag virðist hvaða maður sem er halda að hann geti sett saman ljóð. Þetta er kannski ástæða þess að ljóð eru lesin miklu minna en áður, af því að afstaða sem þín, til hefðarinnar, til þeirra ljóða sem hafa verið ort áður, til bragfræðinnar er niðurrifsskennd.

Heldur þú að hver sem er geti málað mynd á striga og kallað sig listmálara? Heldur þú að hver sem geti höggið mynd í stein og kallað sig myndhöggvara? Heldur þú að hver sem er geti skrifað skáldsögu og kallað sig rithöfund? Því er öðru nær. Hvers vegna ætti þá hvers sem er, sem hefur skrifað nokkrar tilfinningar niður á blað, að geta kallað það ljóð og sjálfan sig skáld?

Eru gamlar hefðir kjaftæði? Þú talar enn íslensku, er það ekki? Það er vegna hefðar, ekki vegna þess að þú kaust að tala íslensku. Það er hefð fyrir íslensku hér á landi, en þú ert kannski svo mikill rebell að þú ætlar að fara tala finnsku.

Það yrkja allir út frá eigin forsendum, um sínar tilfinningar og eftir eigin lögmálum. Slíkt er eðli ljóða, þú kannski veist það ekki. Það er nefnilega engin skylda að fylgja reglum, en ef þú þekkir ekki reglurnar, hvernig veist þá hvenær þú ert að brjóta þær? Það er nefnilega til svolítið sem heitir MEÐVITUND. Ef þú þekkir allar reglurnar þá geturðu ákveðið hvort þú ætlar að fylgja þeim eða ekki. En ef þú þekkir þær ekki, og brýtur þar sumstaðar í einhverju ljóði, þá kemur það strax í ljós.

Það eru ekki til neinar staðlaðar hugmyndir um það hvernig sköpun á að vera. Ef að þú rýnir vel í þau svör sem við Solufegri höfum verið að gefa hafa þau verið hlutlæg og byggð á formfræðilegum atriðum. Við erum ekkert að setja út á hugmyndir skáldanna eða tilfinningar, heldur er það miðlunin. Við, sem lesendur, spyrjum okkur sjálf, hvort að það kemst til skila sem skáldið er að reyna að segja. Ef að stuðlar eru notaðir í hálfu ljóðinu en ekki hinn helminginn, hljótum við að spyrja afhverju? Ef að allt er sagt og ekkert sýnt í ljóði, hljótum við að spyrja afhverju?

Hvers vegna ættum við ekki að spyrja afhverju? Ert þú eitt af þessum skáldum sem vilt fá klapp á bakið, sama hvaða rusl þú settur inn? Sum ljóðin hérna er virkilega góð, en önnur alveg jafn döpur. Á að virkilega að vera ritskoðun á svörum fólks, er það sem þú vilt?

Hvers vegna má okkar kynslóð ekki yrkja út frá eigin lögmálum, forsendum og tilfinningum? Sjáðu til, það er alger óþarfi að vera sífellt að finna upp hjólið. Ef að ‘okkar kynslóð’ ætlar að sitja við að yrkja ljóð án þess að lesa ljóð eldra skálda, verður að segjat eins og er, líkurnar á því að eitthvað frumlegt og nýtt gerist eru hverfandi. Til að koma með eitthvað frumlegt, nýtt og spennandi, þarftu að vita hvað hefur komið fram áður, ekki satt? Þess vegna þarftu, sem skáld, að þekkja hefðina….alla hefðinu, rím, stuðla, hrynjandi, persónugervingar, myndhverfingar, andstæður, þversagnir osfrv.. og síðast en ekki síst, þarftu að lesa og þekkja mikið af ljóðum.

Hey já, takk fyrir hrósið divaa… langt síðan maður hefur fengið álit frá þér ;þ Gangi þér allavega vel í prófinu á laugardaginn, ég er líka að fara í Aðferðafræðipróf á sama tíma… pfff!!!