Sem lífið fljúgi hjá,
er ég staldra hér við,
í nístandi kuldanum
og horfi á stjörnurnar.

Man þann dag vel,
er ég með strákunum
í snjónum barðist
í hetjulegu stríði.

Svo kom veruleikinn,
bankaði mig í hausinn
er móður mín líf sitt
reyndi að taka.

Drengur ég hætti að vera
og þá Prinsinn ég varð,
því engum ég hlýddi
í veröld svo hræðilegri.

Faðirinn ekki maður,
því hann laug, sveik,
af því hann var svo
ofboðslega hræddur.

Móðirin ekki kona,
því hún kunni ei að læra,
heldur aðeins að væla
og annað fólk að ásaka.

Svo einn ég hér er,
svo hræðilega einmanna ,
er kuldinn í mig nartar.
Tunglið heilsar mér með
mjúkum kossi og kveður.
Stjörnurnar blikka mig bless.
Og ég held för minni áfram,
skil rauða slóð eftir mig,
er ég geng inn í eilífðina.