Í húmi síðsumarsnætur
dansar biturleiki minn,
einmanna tangó.

Hann stígur á tær
en tærnar eru hans sjálfar,
hann missir taktinn.

Í morgni næsta dags
stöðvast biturleiki minn,
tónlistin hefur hljóðnað.

Að kvöldi þessa dags
ómar þó tónlistin enn,
því í raun hljóðnar hún aldrei.