Þetta ljóð samdi ég fyrir tveimur árum, þið getið túlkað það eins og þið viljið…

Ég ligg undir sænginni,
og hlusta á veðrið,
vindurinn hvín.
ég heyri hljóð úr fjaska,
eins og hróp,
Ég er hrædd.
hrollurinn hríslast um mig,
Það hvessir,
glugginn hefur skellst upp.
Ég fer fram úr og loka glugganum,
hljóðið minkar,
en ekki mikið,
nú heyri ég hrópið aftur,
ég verð hrædd,
ég velti mér á hina hliðina,
og reyni að sofna,
en nú heyri ég hrópið aftur,
eins og maður sé að hrópa.
Ég verð forvitinn.
Ég vil vita hvaðan hrópið kemur.
ég fer því fram úr.
Klæði mig í skó og úlpu,
Úti dyrnar skellast upp þegar ég opna þær.
Það er varla hægt að ganga,
sandfokið er svo mikið
og það er hvasst,
Ég geng nokkun spöl,
Þá heyri ég hrópið aftur.
Mér heyrist það vera nálægt sjónum.
Ég tel í mig kjark,
til að ganga lengra,
þá heyri ég hrópið aftur
mér heyrist það vera nær mér en áður.
Ég geng lengra,
og nem ekki staðar,
fyrr en ég er komin út í fjöru,
Þá heyri ég hrópið aftur,
og núna heyrist mér það vera alveg við hliðina á mér.
Ég litast um,
en sé ekkert.