Ég vakna hvern dag með lokuð augun,
seilast áfram í myrkrinu
og læt hendur mínar vísa mér veginn.

Þær fálma út í tómið, smáar hendurnar,
á milli þykkra veggja völundarhússins
sem klófest hafa Veru mína.



————————————

Ég veit ekki með þetta ljóð. Fyrst þegar ég samdi það þá fannst mér það fínt svona en svo þegar ég las yfir það aftur tveimur dögum seinna var ég ekki nógu ánægð með það. Ákvað samt að setja það í þessari mynd hér…..kem svo aftur með það þegar og ef ég breyti því :-)