Gengur með götótta vasa með hlýhug í brjósti
geymir ljósmynd af henni næst hinu ástarsjúka hjarta
brosir ókeypis framan í nýbakaða sólargeisla
með svangan maga svífur sæll á meðal vegfarenda
stræti og torg glitra nú með fagurbláum bjarma

í miðju öngþveitinu staðnæmist hægt lokandi augum
finnur barnsungt hjarta hennar slá í fjarlægð

veröldin staðnæmist við kalt glerið slétt
augun endurspegla skínandi hálsfesti ætluð æðstu gyðjum
þráin fyrir að gleðja bítur fast í sársvanga vörina
af öllu afli rekur múrstein á kaf gegnum glerið hart
með blóðuga hnúa grípur djásnið sem er ætlað henni
öngþveiti myndast og sírenur væla allt um kring
með ástina sem eldsneyti hleypur eins og fætur toga
í átt að betri helmingi hins ástarsjúka hjarta