Það mætti kannski segja að fötlun mín hafi riðað til falls þegar ég ákvað að senda þetta ljóð inn, því ég er aldrei fyllilega sáttur og því tregur að birta. En hvað um það. Af minni hálfu er þetta ljóð mitt ógurlegt bull enda er ég svona á einhvern hátt að reyna að svara þeim ógurlegu rugl hugsunum sem laumast inní sum ljóð hér á Huga. Þetta eru svona sjálfsmorðs þrugl eitthvað en ljóðin aftur á móti vel ort og því er þetta svo sorglegt. Ég er sem betur fer löngu hættur að hugleiða það að synda á haf út á kvöldin til þess að elta sólina – ég er búinn að átta mig á því að hún kemur alltaf aftur að morgni. Svo stundum er nótt. Ég hvet því alla til þess að vakna snemma og sjá hana koma - það er stórkostleg stund. En annars hef ég ekkert með þetta ljóð að gera lengur því ég bara samdi það – það er ykkar að dæma það.

Ps Og Koppur – takk takk – gott að einhverjum líki það