Dauðinn gerir sjaldan boð á undan sér
hrifsar úr fangi okkar dýrmætustu eign
enginn kemst lífs af undan glóandi augunum
augum sem brenna heilsuna burt og sálina með

dökk skikkjan sveiflast er hann fer um
sækir að nástöddum ískaldur hrollur

nístandi barnsgrátur kallar fram tárin þurr
hungur réttlátra stingur hjartað úr steini

eftir langan vinnudag magnast tómleiki dauðans
fölnaðar hendurnar handleika snjáða ljósmynd
steinninn molnar niður og hjartanu blæðir
dýrustu tár renna niður sviplausan vangann