Flott! Átakanlegt! Formið passar mjög vel við efnið!

Á! Ég fæ samviskubit við tilhugsunina. Frábært ljóð!

Cruxton.

Meðan þjóðin ekki fær á disk,
sjálf að veiða fyrir sig, sinn fisk.
Og fiskimiðin eignaréttur fárra,
í mjólk og kjöti ekki nokkuð skárra.

Þá verður til hér fátækt, svo er víst,
forræðishyggja með annmörkum þeim er af hlýst.
Atvinnugreinar með uppsafnað tapið á fati,
við skattanna borðið,
þar skila mun mjög stóru gati.

Útgerð enga skatta hefur áratuginn greitt,
þótt “ greifar ” hagnist sjálfir,
sér samneyslan ei neitt.

Lífeyrisfjármunir landsmanna hafa,
lengst on´´i hafsbotninn mátt þurft að kafa.
Sjóðanna stjórnir, í hlutabréf hentu,
hagnað þar töldu , í vandræðum lentu.

Skerðing á lífeyri skortur á krónum,
öryrkinn tekur ei fé upp úr skónum.
Aldraður breytir ei áranna röð,
lífeyriskrónurnar lúta nú kvöð.

Tvívegis skattlagning, lífeyrisfjár,
af ævinnar vinnu, er uppskeran sár.
Almannnabætur sem hnúður úr hnefa,
skattlagt til viðbótar af þeim er gefa.

Fólk er þvi flokkað sem fangar á bás,
í fátæktarfjötra, í áranna rás.
Fólkið sem vann fyrir okkur til auðs,
og skóp þetta þjóðfélag, en á varla til brauðs.

hnoðað saman 15.6. gmo.

kveðja.
gmaria.