Hann tók af sér grímuna,
brosti sýnu svikula brosi.
Hún er vængbrotinn fugl,
í gylltu búri hans.

Lífsgleði hennar kæfði,
drauma hennar drap,
fyllti hana hryggðar,
hann læsti hana inni.

Hjartað grætur,
frelsinu svipt
Flýgur hún nokkurntíman,
vængbrotin burt?