Ég vill ekki heyra einhverja hugara væla og segja: “ohh, þú ert svo aumur” eða “þú þarft hjálp.” Þetta er bara ljóð um lífið mitt… Mitt litla og ómerkilega líf…

I stand here in bliss and joy
everything seems quiet and flawless
I've only stood here for a short while,
but it feels perfect.

Then someone sees me, sees me happy
tells the others, all the others.
I feel insecure, so insecure.
They're plotting against me.

I've only been happy for a short while,
but that's enogh for them,
it's a reason to act;
to beat me down.

I realise it's always been like this; always.
I only need to see the light for a short while;
a glimpse of hope and prosperity,
and then they beat me down to the ground in agony and pain…
Always…

Ég hef tekið eftir því að þetta hefur alltaf verið svona. Þetta er mín bölvun, mitt líf… Ég þarf ekki að nefna dæmi, lífið er bara svona fyrir mig… Ég er ekki að vorkenna sjálfum mér, hinsvegar hef ég lifað í neitun allan þennan tíma, ég hef aldrei fattað það fyrren núna. Lífið hatar mig…