Fyrrverandi sem ég kynntist á geðspítala..
Anti-depressants og kvíðastuffslyfin fokkuðu mér upp (BURN EM, BURN EM WITH FIRE, ALDREI AFTUR)
Glad this bullshit doesn't apply anymore
Anywho, skrifaði þetta fyrir hann >_>


Í stað um raunveruleikann dett ég í draumaland
Þar er hatur allstaðar
er gripin í föngum martraðar
Fólkið hleypur mér eftir og vilja mér slæmt
Samskiptalyndinu heftir og traustinu ræmt
Gref mig inn í einhverja holu, hrædd með lokuð augu
Þori ekki að dreyma meir, held mér vakandi með baugu
Líður eins og dúkku undir stjórn af eigin stjórnleysi
Veit ekki hvaða skref býr undir réttlætinu í frelsi
Tilfinningarnar virðast aðeins koma við í draumum
Í raunveruleikanum eru þær bara einhverstaðar í laumum
Þar sem þú komst við í sögu varst þú fyrir mér að falla
Tókst mig undir þínum örmum farinn að ástina mig að kalla
Með örmum þínum í djúpar áhyggjur þú mig greipst
Fór að spurja mig spurninga, hvort ég gæti þér treyst
Víst ég get ekki mér sjálfri treysta fór ég að hafa áhyggjur um þig
Hvort það sé nokkuð góð hugmynd að þú sért að hugs'um mig
Ást og umhyggja, sama sem að láta þig þjást og sárhryggja?
Ég vil alls ekki særa, vil öllum verum gott færa
Er að þér vel hænt og þykir um þig mjög vænt um
en svo lokast ég inni og þrællinn þinn verð, berst ei fyrir mér sjálfri, stjórnleysið beinir að sjálfri sverð
hér er taumurinn og ólin, ef þetta er þér sólin
Spurningin hvað þú vilt hef ég ekki skilt greinilega, drengur, þú valdir þína stelpu trega
Hún er bæði brotin og fæld og hefur ekki hugmynd hvað hún er að gera
Hún veit ekki hvað í ósköpunum hún á að vera
Hræðsla mín er eftir martröð að vakna og raunveruleikamartröðin væri þín að sakna
Vil engum orðum þínum trúa, veit ekki hvort þú sért að ljúga
Sári sannleikurinn er sá, ástin mín
Ég elska þig.. Ég er algjörlega þín.