Ég held, að við hin munum aldrei til fulls skilja slíkar tilfinningar. Jafnvel þótt að þeim sé miðlað til okkar. En ljóðið býður upp á annan möguleika, þe. myndhverfðar tilfinningar og þær er erfitt að skilja ekki. Lesandinn skilur þær með sínu ,,nefi". Og mér finnst vanta þá miðlun í þetta ljóð. Þannig að sársukinn flyst yfir til lesandans og þó svo að hann sé bara einstaklingur sem var ekki lagður í einelti, skilur og finnur til. En hitt er annað mál, að þeir sem hafa lent í þessu skilja vel og finna til. En eru það ekki hinir sem þurfa enn frekar áminninguna og að kynnast hversu sárt þetta er?

Þú stingur ryðguðum nöglum í hjartað á mér
í hvert einasta skipti sem þú horfir glottandi til mín. Ég veit hvað þú ert að hugsa.

Sál mín er handleggsbrotin og getur ekki gengið óstudd, án hækja, en þú gerir líka bara grín að þeim. Þó svo að þetta hafi verið þín sök.

Mörgum árum síðar, verð ég enn eins og loftlaus blaðra, þegar ég sé þig. En sem betur fer þekkir þú mig ekki.