Ég man þú talaðir til mín eins og ég væri lítið barn – litla barn í vöggu grætur –tárum bláum – gráum. Og þú vaggaðir mér í svefn, mér þótti það svo gott. Þú sagðir alltaf að ég væri blómarós – rósaljós – ljós á rós – en ég vissi alltaf að hún væri blóðrauð – dökkrauð – dauð. Þú kastaðir á hana ljósi sem gerði hana að blómi – nýju – lifandi, lofandi, falleg og ég vissi að hún væri í raun vissnuð, köld og dauð. Þú sást það aldrei – sem betur fer – því þá hefði hulunni verið lift og allir hefðu séð beint inn í sálu mína. Þú varst vatnið sem hélt blöðunum grænum og litnum dökkrauðum – svo hún yrði ekki alveg svört, visin – þurr. Lífins vatn.

Dauðans haf. Hremmdu ekki sálu mína. Taktu hana ekki í þurrausnar bárur þínar í svartri nóttunni. Ég hef ekkert annað en lífsins vatn að næra mig á, þessi visna svörta rós. Og þetta haf með eilífum hótunum hokir yfir mér eins og þurs – svarta myrkrið hremmir litla barnið grátandi. Tárum bláum – sáran grætur. Og hlátur þess bergmálar á milli skýjaborganna – berg í gulu og rauðu – berg sem kasta ekki spegilmynd – spilaborgir, spilaberg.