Gamalt, langaði bara að setja þetta inn :)
Ég stend á bryggjunni,
og horfi út á hafið.
Horfi á öldurnar falla saman.
Fylgist með friðnum.
Ég velti því fyrir mér,
hvernig það væri,
að láta mig detta þangað niður.
Berast með straumnum.
Á endanum sökkva niður á botn.
Liggja í friði og ró.
Endalausum, óröskuðum svefni.
Það væri dásamlegt.
Ég tek eitt skref áfram.
Stend á brúninni.
Horfi niður.
Stekk.
Aldrei aftur sást stúlkan á bryggjunni.
Minning hennar var varðveitt.
Sál hennar fljótandi í friðnum.
Hafið. Hennar eina ást.