orðaleikur um hvern einasta þumlung af líkömum fagurra hnáta
einkennir þennan heim sem kenndur er við ljóðaskrif og bókmenntir.
stundum sest maður niður með ljóðabókina popp gosdrykk og undir
sæng og ætlar að njóta sín allsvakalega vel hlæja og tárast en
þegar fyrstu síðurnar eru fullar af hreint út sagt viðbjóðslegri
væmni þá get ég ekki meir loka bókinni og byrja á næstu kvikmynd.
fullkomlega ótrúlegt hvernig sum ljóðin hljóma fáránlega og
viðurstyggilega ófrumleg og leiðinleg - yfirfull af sömu orðunum
sömu uppsetningunni og sömu sykurpúða og hunangshúðaða málinu.
nei ég loka bara bókinni og gleymi mér yfir heilalausri hasarmynd.

en bíðum nú við.

stundum fellur tár úr mínum hvörmum
og rafstraumur fer um í mínum örmum
þegar hún er hér og umlykur allt
er heili minn tómur og hjarta mitt falt.

ég gerist einnig sekur um að skrifa undir áhrifum ástarinnar og
get því alls ekki einbeitt mér að frumleika orðaforða og gríni.
ljóð mín geta því stundum einnig verið væmin líkt og ljóð allra
hinna og þess vegna ætla ég hér með að koma út úr skápnum með allt
mitt hafurtask og viðurkenna glaður: ég er viðbjóðslega væminn.

vegna ástar er litli heili minn tómur
og í honum er aðeins bergmálandi ómur
um nafnið sem dvelur í hjarta mér nú
hljóðið er skýrt og það ert bara þú.

þegar ljóð eru skrifuð undir áhrifum ástar
eru pælingar þær í fáum tilvikum skástar
en þó orðaforði skáldanna virðist oft á tíðum bila
þá kemst meiningin um tilfinningar ætíð til skila.

því hvet ég alla þá sem eiga við sömu vandamál að stríða líkt og ég
[þora ekki að vera væmnir en eru það samt innst inni] að opna sig
upp vera stoltir af sjálfum sér og tilkynna öllum þeim sem kemur
það við: Ég er væminn og ég er stoltur af því!

þetta kann að vekja mikilli hneykslan í vinahópnum eða jafnvel hjá
ykkar nánustu fjölskyldu en verið ekki hrædd - þið eruð ekki ein
um þetta vandamál.

komið út úr skápnum verið þið stolt og verið þið væmin!


-pardus-