Í upphafi tímans var veröldin hrein,
saklaus var og samviskan bein.
Ljómandi veröldin lifði í gleði,
laus við áhuggjur eitthvað skeði.


Maðurinn í dagsljós leit, duglegur hann lærði.
Dafnaði, lofaði góðu, engan særði.
Heimurinn manninum unni, hamingjan skein.
Heimur vissi ekki um mannkynsins mein


Líkt og ungabarn í móður síns örmum.
Viskusnautt um mannsins hörmum.

Jó. Ma
Why be normal, when strange is much more interesting