Hungur verkamannsins


Frostið bítur bitran mann
bláfátækan verkamann
sem ekkert kann

Skóla hann aldrei sótti
sú sæla hann aldrei fékk
því í sveitina hann gekk

Hungrið hann þar fann
því hann illa kunni
Því flúði hann þangað sem hann unni

Í borg óttans, borgina sína
Þangað sem hún bína
Stúlkan hans fína fór

En borgin bar nafn að réttu
blokkirnar átu hans hjarta
að heilu eins og hún marta

Einn hann sat stofunni í
vina laus og sár
um ókomin ár

Svo kom sá tími er enga vinnu hann fékk
hungrið sára hann sótti.
því laugarveigin hann gekk

Leitandi eftir sálar sátt
smugu í stefnulausri leit
leitandi af nýrri átt