Ófeimið fasið svo frjálst og fagurt
faðmar mig til sín inn í tilveru bjarta
augnlitið kynnir sig svo saklaust og magurt
brennir sig djúpt inn í mitt óreynda hjarta

með smásjá gandskoðar mig til að finna galla
ómetvituð þráir að finna lasta eða á mig klína
eru prófin fyrirfram ætluð fyrir mig að falla?
tenging okkar borar sig hægt inn í sálu þína

skrúfa nú á ástartungu hljóðdeifi kaldan
til að vekja ekki fóstrið sem viðhvæmt sefur
hugur þinn flakkar með riddarann óvaldan
endar á þeim sem ómengað hjarta sitt gefu