Einu sinni var fugl
sem er algert rugl.
Því það var löggimann
sem í hjarta brann.
Ef hjarta er þar í,
þá vil ég honum því
segja að honum megji kvikna
rassgatinu í.

Það var löggimann
sem á lögin kann.
En hann sem er svo sljór
meir en bráðinn snjór.
Og löggimanninn sá
hvar dóttir konu lá
en hann vildi frekar sitja
rassgatinu á.

Það var löggimann
sem að reiði´ei rann.
En hann sem var svo sljór,
og vildi vera mjór, (HAH!)
hann rak í gegn með tein
stúlku hjartans mein
sem vissi sjálf að sálin
var ekki svo hrein.

Saga þess´er sönn
meir en viðgerð tönn.
Reiðin aldrey dvín,
þó að úti hvín,
þó að brotni gler
aldrey þangar fer,
aldrey framar löggimanninn
augum mínum ber.

Brenna hann á bál,
skera hann sem kál,
Rífa hann á hol,
klæð´ann svo í bol.
Brytja hausinn smátt,
þá er ofsa kátt,
mál´ann svo með sýru
bæði lágt og hátt.

En þett´er sagan sú
og hún er alveg true.



Maður sem ég var mikið vond út í. Það vildi svo til að hann er feitur löggi .